Bir şeyler yazmak istiyorsun ama yazamıyorsun. Bir şeyler söylemek istiyorsun ama söyleyemiyorsun. Bu konuda görüş sahibiyim demek istiyorsun ama diyemiyorsun!
Oysa..
İçinde; yazılacak, çizilecek, söylenilecek o kadar çok şey birikmiş ki, onları bir şekilde paylaşmak istiyorsun ama yapamıyorsun. Şimdi isteyip de anlatamadığın şeyler içinde birikince ne olur o zaman? O biriktirdiğin şeyler, seni içten içe kemiriyor ama bundan haberin hiç olmuyor. Sonuçta içinde birikmiş duyguları açığa çıkarmak isteyip de çıkaramayan ve onları sadece içinde saklayamaya çalışan bir davranış biçimine maruz kalıyorsun. Birikmiş onca yükü tek başına taşımayacak kadar da yalnızlık hissine kapılıyorsun. Böylesi duygularla bir çaresizlik içinde yalnızlığın en üst kısmına ulaşıyorsun. Yalnızlık hissi ve umutsuzluk kendisini artık iyiden iyiye sana varlığını hissettirir!
Oysa pes etmemeli. Oysa daha fazla yazmalı, daha fazla çizmeli ve daha fazla konuşmalı. Emin olunuz, yaptıklarınızla, çizdiklerinizle ve yazdıklarınızla sizin tahmin ettiğinizin ya da korktuklarınızın hiçbirsi başınıza gelmeyecektir. Hepimiz yazarsak, hepimiz çizersek, hepimiz konuşup çizersek, o kadar milyon insanın duygularını nasıl engelleyebilirler? Bu kadar kapasitesinin yaratacağı sinerjiye kim karşı durabilir? İçinizde biriktirdiğiniz onca şeyin, içten içe sizi çürütmesine izin vermeyiniz! Bırakınız korkması gerekenler korksunlar, bırakınız yalnız kalmaktan korkanlar korksunlar.
